Και αν δεν θες να ξεχάσεις....;

Στη ζωή μας υπάρχουν πάντα σκηνικά, καταστάσεις ή άτομα που δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε… Η ανάμνηση τους πραγματικά πονάει! Θα ήταν εξαιρετικά υπέροχο να υπήρχε ένα κουμπάκι κάπου πίσω στο κεφάλι μας, να το πατούσαμε και τσουπ! να σβήνονταν όσα δεν αντέχουμε να θυμόμαστε. Αν όμως θέλουμε τόσο πολύ να ξεχάσουμε γιατί δεν τα καταφέρνουμε;; Μήπως δεν το θέλουμε στην πραγματικότητα;; Μήπως μας αρέσει κατά βάθος -και κατά ένα περίεργο λόγο- να υποφέρουμε για ένα ανεκπλήρωτο έρωτα, για μια προδομένη φιλία, για κάτι που μας έκαναν οι άλλοι και πιστεύουμε ότι δεν το αξίζουμε;; Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο ζούμε το δράμα μας. Νιώθουμε γεμάτοι εμπειρίες και πληγές, άρα σημαντικοί. Αλλιώς δεν υπάρχουν δάκρυα, ούτε πόνος. Δεν υπάρχει μια μικρή παράσταση για να ανεβάσουμε γύρω από τον εαυτό μας. Τι γίνεται όμως όταν πραγματικά υποφέρεις τόσο πολύ που δεν το αντέχεις; Είναι δυνατόν να μην θέλεις να ξεχάσεις; Και όλο αυτό δεν είναι παράλογο; Ίσως να μην θέλουμε να ξεχάσουμε γιατί οι καταστάσεις της ζωής μας και τα πρόσωπα που μας σημάδεψαν έχουν φτιάξει αυτό που είμαστε. Μπορεί να ουρλιάζεις μέσα σου, να θες να τα διαγράψεις όλα, αλλά έρχεται μια παλιά στιγμούλα και τρυπώνει στο μυαλό σου χωρίς να σε ρωτήσει. Και εσύ προσπαθείς να την διώξεις και ναι ίσως τα καταφέρεις για λίγο, απλώς πάντα θα υπάρχει κάτι, ένα τραγούδι, μια φράση, ένα χρώμα που θα σου φέρνει ξανά αναμνήσεις. Ζεις για να αποφεύγεις τις σκέψεις σου και δεν κατορθώνεις τίποτα έτσι. Όταν κάποια στιγμή τα σκεφτείς άφοβα , χωρίς αυτό το σφίξιμο που τα συνοδεύει σχεδόν πάντα, τότε μόνο θα έχεις ξεπεράσει και ουσιαστικά ξεχάσει!! Κάπου βαθιά μέσα σου θα υπάρχει, αλλά θα είναι σαν να μην το έζησες εσύ… δεν θα σε αγγίζει καν….