Γιατί αυτή η γενιά ανδρών αρνείται να μεγαλώσει;

Έχω γνωστούς που κοντεύουν τα 30 και βγαίνουν σχεδόν κάθε μέρα και πίνουν και χορεύουν και γίνονται λιώμα στα μπαρ. Επίσης, πολλοί φίλοι μου εξακολουθούν να έχουν στον πυρήνα της ύπαρξής τους τα videogames.  Πολλοί, πολύ μετά τα 30, επιλέγουν να μην έχουν σταθερή σχέση και μένουν μόνοι ή με τους γονείς τους.

Η ζωή όλων είναι μια διαρκής εφταήμερη!

Το φαινόμενο της επιμήκυνσης της μετεφηβικής ηλικίας έχει εμφανιστεί και καταγραφεί εδώ και αρκετά χρόνια με διάφορες παραλλαγές σε διάφορες μικρο-κουλτούρες της Δύσης, από το φαινόμενο της επιστροφής των παιδιών στο πατρικό τους, μέχρι την καθυστέρηση της απαγκίστρωσης από την πατρική εστία. Κύριο κοινό χαρακτηριστικό: η ολοένα μεγαλύτερη ηλικία κατά την οποία οι νέοι παντρεύονται και δημιουργούν οικογένειες. Το φαινόμενο εντείνεται. Εδραιώνεται. Οι 28άρηδες του 2002 που έμεναν με τους γονείς τους, δεν ήξεραν τι θα κάνουν στη ζωή τους και ζούσαν σαν φοιτητές, το 2012 είναι στα 38, ακόμα δεν ξέρουν τι θα κάνουν στη ζωή τους και ακόμα ζουν σαν φοιτητές.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Εδώ και πολύ καιρό ξέραμε ότι η γενιά των σημερινών 30άρηδων στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο μεγάλωσε σε συνθήκες πρωτοφανούς ευημερίας και αυτό επηρέασε τόσο τους γονείς τους (που είχαν πια τη δυνατότητα και, κυρίως, τη διάθεση να τους παρέχουν όση στήριξη δεν μπορούσαν να έχουν από τους δικούς τους γονείς) όσο και τους ίδιους. Είμαστε μια γενιά που έχει μάθει να παίρνει χωρίς πολλές θυσίες και να απολαμβάνει τις πολυτέλειες της σύγχρονης ζωής χωρίς να μοχθήσει πάρα πολύ γι' αυτές. Οι συνθήκες στη δεκαετία του '70 ή του '60 ανάγκαζαν τους νεαρούς πολίτες να ωριμάσουν πιο γρήγορα. Λεφτά δεν υπήρχαν, ασφάλεια και σταθερότητα δεν υπήρχαν, οπότε η δημιουργία οικογένειας, η εξασφάλιση των προς το ζην και ενός, οποιουδήποτε, μέλλοντος προϋπέθεταν θυσίες. Αυτό το κλίμα δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ονειροπόληση και αθωότητα. Όποιος δεν σοβαρευόταν νωρίς, πεινούσε κι έτσι το αξιακό περιβάλλον της εποχής προσαρμοζόταν ανάλογα.

Τώρα όμως ζούμε αλλιώτικα. Από τη δεκαετία του '90 και μετά οι νεαροί Έλληνες είχαν ξαφνικά δυνατότητες να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν και να αναβάλουν την ωρίμανσή τους με την υποστήριξη των γονιών τους, οι οποίοι δεν είχαν αυτές τις ευκαιρίες στην εποχή τους. Και απ' ό,τι αποδείχτηκε, αυτή η γενιά, που μπήκε στην εφηβεία από το '90 κι ύστερα, δεν έχει βγει από αυτήν ακόμα.

Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους 30άρηδες που μπεκροπίνουν κάθε βράδυ. Νόμιζαν κι αυτοί ότι κάποια στιγμή οι νεανικές τρέλες τους θα σταματούσαν αλλά μεγαλώνοντας και αφήνοντας τη νεότητα διαπίστωσαν πως δεν σταματούν να τις αποζητούν και επίσης πως δεν υπάρχει και κανένας ιδιαίτερος λόγος που θα τους αναγκάσει να σταματήσουν να τις απολαμβάνουν, ίσα-ίσα.

Και βέβαια κάποιοι παντρεύονται, κάποιοι κάνουν οικογένειες και κάποιοι από εμάς μοιάζουν να σοβαρεύονται και να ωριμάζουν. Αλλά απ' ό,τι διαπιστώνω είναι λίγοι. Πλέον είναι μειοψηφία. Και ακόμα κι αυτοί προσπαθούν, όσο μπορούν, να διατηρούν τα χόμπι και την ανεμελιά της πρότερης ζωής τους, αφιερώνοντας στις νέες και πολύ σοβαρές ευθύνες τους όσο το δυνατό λιγότερο χρόνο και ενέργεια.

Κάποιος μπορεί να πει ότι μια παραγωγική βάση τόσο ανώριμη και κάπως αφασική δεν είναι καλό πράγμα για μια κοινωνία και, οπωσδήποτε, η θέα 35άρηδων ξενύχτηδων που χρωστάνε χιλιάδες ευρώ στις πιστωτικές τους και μένουν με τους γονείς τους δεν εμπνέει και πολλή αισιοδοξία για το μέλλον της. 

Υποτίθεται ότι ανάμεσα στα 30 και τα 40 (για την Ελλάδα -σε άλλες χώρες το όριο ξεκινάει νωρίτερα) ο ενήλικας βρίσκεται στην πιο δημιουργική φάση της ζωής του. Αν είναι να χαραμίζει αυτά τα χρόνια παίζοντας videogames, πίνοντας και ψωνίζοντας, ζήτω που καήκαμε. Είναι μια άποψη σωστή.

Μα υπάρχει κι άλλη προσέγγιση στο φαινόμενο.

Καθώς οι πολίτες καθυστερούν την «ωρίμανσή» τους, η κοινωνία μεταλλάσσεται ώστε να τους το επιτρέπει. Γιατί να σοβαρευτεί και να δουλέψει για να κάνει καριέρα ένας Έλληνας το 2012; Ποια καριέρα; Σε ποια οικονομία; Και πόσο εύκολα θα θυσιάσει ένα ζευγάρι όποια ανεμελιά και όποιο ψήγμα οικονομικής άνεσης του έχει απομείνει για να φέρει στον κόσμο της Ελλάδας του 2012 έναν καινούργιο άνθρωπο;

Η ίδια η πραγματικότητα μοιάζει να έχει χάσει κάθε ίχνος ωριμότητας και σοβαρότητας.

Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες κάτω των 25 είναι άνεργοι σήμερα. Δεν ξέρω αν και πότε θα γίνουν αυτοί οι νέοι εργαζόμενοι αλλά, απ' ό,τι φαίνεται, ενήλικες δεν θα γίνουν ποτέ.