Και να που πάλι σε είδα μπροστά μου, με αυτό το υπέροχο
χαμόγελο και τα μάτια σου να λάμπουν. Εκεί που είχα πει θα σε ξεπεράσω και θα
συνεχίσω, και δεν σε είχα στείλει τίποτα..τσουπ εμφανίστηκες και έφερες τα πάνω
κάτω. Πέρασα από δίπλα σου και εσύ ούτε με κοίταξες. Απλά με χάιδεψες στη μέση
και έστρεψες το βλέμμα σου κάτω. Δεν το αντέχω αυτό. Να σε βλέπω να φλέγομαι ολόκληρη
και εσύ να είσαι τόσο ψυχρός. Έλεγα δεν θα στείλω αλλά δεν άντεξα. Και για μια
ακόμη φορά έστειλα, το διάβασες και δεν απάντησες. Ξέρω δεν θέλεις τίποτα, μα εγώ
θέλω τα πάντα από σένα. Έστω ένα «γεια». Σε ένα μήνα θα φύγω και δεν θα σε ξανά
δω, δεν θα σε ξανά ενοχλήσω, δεν θα σε ξανά μιλήσω. Μακάρι να ερχόσουν για
λίγο, να μου δώσεις μια μικρή χαρά. Να ζήσω μέσα από την αγκαλιά σου. Να χαθώ
με ένα σου φιλί, να λιώσω με ένα σου βλέμμα…. Να περάσουμε ένα τελευταίο βράδυ μαζί….
Και μετά ας χαθείς πάλι και να μείνει μόνο η ανάμνηση σου! Ίσως μετά από καιρό
καταφέρω να σε ξεχάσω και να μην σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Ίσως η απόσταση και ο
χρόνος βοηθήσουν… ίσως…… (ακούγεται background το «Ίσως» του Γιάννη Βαρδή). Μέχρι
τότε έχω ένα μήνα να σε βλέπω στα κλεφτά… αχχχ…
